خواص کندس

درخت ازگيل كه در گويش گيلكي به آن كونوس يا كنوس و در گويش مازندراني كنهس و كندس مي‌‌گويند هم خانواده با سيب و گلابي است.

ازگيل رسيده داراى لعاب نباتى فراوان و تانن بوده و از قند گلوكز، فروكتوز، سوربيتول و بعضى اسيدها و همچنين سلولز و گروه ويتامين هاى B و C، املاح معدنى و كمى پروتئين برخوردار است.

ازگيل در اواخر پاييز و اوايل زمستان مى‌رسد.

ازگيل سرشار از ويتامين هاى گروه B است به همين دليل اعصاب را تقويت مى كند.

ازگيل داراى مقدار زيادى كربوهيدرات است كه موجب توليد انرژى در بدن مي‌شود.

ازگيل حاوي ماده اى به نام تانن است كه بهترين دارو براى درمان عفونت‌هاى روده بزرگ به شمار مي‌رود و به عنوان قابض و رفع التهاب معده توصيه و تجويز شده است.

ازگيل به دليل داشتن ويتامين C براي كم خوني ناشي از فقر آهن مفيد است زيرا اين ويتامين جذب آهن را افزايش مي‌دهد.

مصرف ازگيل چه به صورت خام و چه به صورت كنسرو شده براي معالجه اسهال ساده اثر قطعى دارد.

ازگيل در معالجه ورم روده به كار مى‌رود؛ بدين منظور بايد 230 گرم ازگيل را پس از جدا كردن پوست و دانه‌ كمى در شير حل نموده و مصرف كرد.

ازگيل ادرارآور است.

ازگيل به دليل داشتن لعاب، سينه را نرم مي‌كند، عطش را فرو مي‌نشاند و ضد صفرا است.

ضماد ازگيل جوش‌هاي بدن را از بين مي‌برد.

براي معالجه اسهال خوني مي‌توان مقدار‌مشخصي از آن را بدون پوست خورد.