در خواست مقالهاسپری مو
همواره بخشی از در آمد ما صرف خرید شماری از فرآورده‌های شیمیایی می‌شوند که برای پوست ، مو ، لباس و دیگر چیزهای مفید بکار می‌آیند. شناخت شیمی بنیادی لوازم آرایشی ، مواد پاک کننده ، پوششها یا روکشهای سطح و امثال آنها ، می‌تواند ارزش قابل ملاحظه‌ای در انتخاب این فراورده‌ها داشته باشد. درک اثر شیمیایی یک محصول در این داوری به ما یاری می‌دهد که آیا خطر احتمالی آن اثر ، ارزش رضایت خاطری را که از آن بدست می‌آوریم دارد یا نه. واکنش‌های آلرژیزا و استفاده سالم از یک فرآورده ممکن است از شخصی به شخص دیگر تفاوت داشته باشد.
افشانه‌ها یا اسپری‌های مو ، اساسا محلولهایی از یک رزین در یک حلال فرار هستند. دلیل استفاده از این افشانه‌ها این است که وقتی بر مو افشانده شوند، پوشش نازکی با استحکام کافی ایجاد می‌کنند که پس از تبخیر حلال ، مو را در جای خود نگه می‌دارد.
ترکیب شیمیایی اسپری مو
رزین معمولی در افشانه‌های مو ، پلیمر افزایشی پلی ونییل پیرولیدون (PVP) است. این رزین در فرمولبندیهای افشانه ،با یک پلاستی سایزر ( ماده نرم کننده پلاستیک ) ، یک ماده دافع آب و یک مخلوط حلال ـ پیشران آمیخته می‌شود. پلاستی سایزر موجب می‌شود که پلاستیک ، نرم و بیشتر انعطاف پذیر باشد. غلظت رزین افشانه‌های مو در حدود 4% است.
افزاینده‌های دیگر ، مانند روغنهای سیلیکونی ، بیشتر برای براق کردن مو به افشانه‌ها افزوده می‌شود. چون PVP میل به گرفتن رطوبت دارد، سعی می‌شود که بجای آن ، از پلمیرهایی که خاصیت نمگیری کمتری دارند، استفاده می‌شود. مثلا کوپلیمیری که به نسبت 40: 60 ، از پیرولیدون ازونییل و استات وینیل ساخته شده است، کنترل رطوبت را به نحو بهتری انجام می‌دهد.
فر مو
موی مرطوب ، یک و نیم برابر طول موی خشک کشیده می‌شود، زیرا آب که دارای PH=V است، بعضی از پیوندهای یونی را ضعیف می‌کند و موجب تورم کراتین می‌شود. اتصالهای عرضی دی سولفید میان دوز غیر پروتئین در مو وجود دارند که پیچیدن مو بر بیگودی ، سبب ایجاد کشش در اتصالهای عرضی می‌شود. در فر سرد ، این اتصالهای عرضی با یک عامل کاهنده شکسته و کشش ایجاد شده برطرف می‌شود. سپس یک عامل اکسید کننده ، اتصالهای عرضی را مجددا ایجاد می‌کند و مو ، شکل بیگودی را به خود می‌گیرد.
ترکیب شیمیایی فر مو
متداولترین عامل کاهنده‌ای که برای شکسته شدن اتصالهای عرضی بکار می‌رود، اسید تیوگلیکولیک است و عوامل اکسید کننده و معمول ، عبارتند از پراکسید هیدورژن و پربوراتها و سدیم یا برومات پتاسیم. یک نوع محلول خنثی کننده متداول ، شامل یک یا چند عامل اکسید کننده حل شده در آب است. وجود آب و یک باز قوی در محلول اکسید کننده به شکستن و تشکیل مجدد پیوندهای میان مولکولهای پروتئینی مجاور هم نیز کمک می‌کند. اما بکار بردن بسیار مکرر یک باز قوی ، سبب شکنندگی و بی‌جان شدن مو می‌شود
منبع:http://tabriz-chemists.blogfa.com
به زودی پلیمرها جایگزین ام.دی.اف می شوند 
.:: پليمرهاي هوشمند و سويیچ هاي نوري ::. 
پلیمری جدید ک جایگزین سگ های بمب یاب شد